غزل شماره 317 غزلیات حافظ

فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم		بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم
طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق		که در این دامگه حادثه چون افتادم
من ملک بودم و فردوس برین جایم بود		آدم آورد در ایـن دیـر خـراب آبادم
سایه‌ی طوبی و دلجویی حور و لب حوض		به هوای سر کوی تو برفت از یادم
نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار		چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
کوکب بـخت مـرا هیچ منجـم نشناخـت		یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم
تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق		هـردم آید غـمی از نو به مبارکبادم ...