بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست - مولوی

بنمای رُخ که باغ و گلستانم آرزوست 

 بگشای لب که قندِ فراوانم آرزوست  

 ای آفتاب حُسن بُرون آ دَمی زِ اَبر 

 کان چهره ی مُشعشع تابانم آرزوست    

 بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز 

 باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست   

 گفتی زِ ناز بیش مَرنجان مرا بُرو  

آن گفتنت که بیش مَرنجانم آرزوست    

 وآن دَفع گفتنت که بُرو شَه به خانه نیست 

 وآن ناز و باز و تُندی دَربانم آرزوست 

 در دست هر کی هست زِ خوبی قراضه​هاست 

 آن معدن مَلاحت و آن کانم آرزوست  

 این نان و آب چرخ چو سیل​ است بی​وفا 

 من ماهیم نهنگم عَمانم آرزوست   

یعقوب وار وا اسفاها هَمی​ زَنَم 

 دیدار خوبِ یوسفِ کنعانم آرزوست  

 والله که شهر بی​تو مرا حَبس می​شود 

 آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست   

زِین هَمرهان سُست عناصر دلم گرفت  

شیر خدا و رستم دَستانم آرزوست  

 جانم مَلول گشت زِ فرعون و ظلم او 

 آن نور روی موسی عمرانم آرزوست   

زِین خلق پُرشکایت گریان شدم مَلول 

 آن​های هوی و نَعره مَستانم آرزوست  

 گویاترم زِ بُلبل اما زِ رَشک عام  

مُهرست بر دهانم و اَفغانم آرزوست   

دِی شیخ با چراغ هَمی​گشت گردِ شهر 

 کَز دیو و دَد مَلولم و انسانم آرزوست   

گفتند یافت می​نشود جُسته​ایم ما 

 گفت آنکه یافت می​نشود آنم آرزوست  

 هر چند مُفلسم نپذیرم عقیق خُرد 

 کان عقیق نادر ارزانم آرزوست  

 پنهان زِ دیده​ها و همه دیده​ها از اوست 

 آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست   

خود کار من گذشت زِ هر آرزو و آز 

 از کان و از مکان پِی اَرکانم آرزوست  

 گوشم شنید قصه ایمان و مَست شد 

 کُو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست   

یک دست جام باده و یک دست جَعدِ یار  

رقصی چُنین میانه ی میدانم آرزوست   

می​گوید آن رُباب که مُردم زِ انتظار 

 دست و کنار و زَخمه ی عثمانم آرزوست  

 من هم رُباب عشقم و عشقم ربابی​ست  

وآن لطف​های زَخمه ی رحمانم آرزوست  

 باقی این غزل را ای مُطرب ظریف 

 زِین سان هَمی​شُمار که زِین سانم آرزوست  

 بنمای شمس مفخر تبریز رُو زِ شَرق 

 من هُدهُدم حضورِ سُلیمانم آرزوست