ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | ||||||
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 |
من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه (من بیخود و تو بیخود ، ما را که برد خانه | صد بار تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه من چند تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه) | |
در شهر یکی کس را هشیار نمیبینم | هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه | |
جانی به خرابات آ تا لذت جان بینی | جان را چه خوشی باشد بیصحبت جانانه | |
هر گوشه یکی مستی دستی ز بر دستی | و آن ساقی هر هستی با ساغر شاهانه | |
تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می | زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه | |
ای لولی بربط زن تو مست تری یا من | ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه | |
از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد | در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه | |
چون کشتی بیلنگر کژ میشد و مژ میشد | وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه | |
گفتم ز کجایی تو تسخر زد و گفت ای جان | نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه | |
نیمیم ز آب و گل نیمیم ز جان و دل | نیمیم لب دریا نیمی همه دردانه | |
گفتم که رفیقی کن با من که منم خویشت | گفتا که بنشناسم من خویش ز بیگانه | |
من بیدل و دستارم در خانه خمارم | یک سینه سخن دارم هین شرح دهم یا نه | |
در حلقه لنگانی میباید لنگیدن | این پند ننوشیدی از خواجه علیانه | |
سرمست چنان خوبی کی کم بود از چوبی | برخاست فغان آخر از استن حنانه | |
شمس الحق تبریزی از خلق چه پرهیزی | اکنون که درافکندی صد فتنه فتانه |